Augustin Hadelich ( Duits-Amerikaans) is een van de meest geprezen klassieke violisten van zijn generatie. Hij staat bekend om zijn technische virtuositeit, muzikale diepgang en expressieve spel.

Jaap van Zweden ( Nederlander) begon zijn carrière als violist en was op 19-jarige leeftijd de jongste concertmeester ooit van het Koninklijk Concertgebouworkest. Later legde hij zich volledig toe op het dirigeren en werd een van de meest vooraanstaande dirigenten van zijn generatie.

Beiden dragen op unieke wijze bij aan de hedendaagse klassieke muziek en worden internationaal geprezen om hun muzikale bijdragen

Beschrijving voorstelling

Het was niet de eerste keer dat ik in de Koningin Elisabethzaal was, maar het blijft me steeds verbazen hoe mooi en indrukwekkend de locatie is. Ik kon mijn plaats niet snel vinden, omdat de zaal zo groot is.

 De voorstelling begon tien minuten te laat, terwijl het orkest aan het oefenen was en de lichten nog aan waren, keek ik rond, benieuwd naar hoeveel mensen er aanwezig waren. Het orkest bestond uit een twintigtal muzikanten, allemaal stijlvol gekleed in zwart en wit. Het ensemble bestond uit violisten, trompettisten, een harpist en andere muzikanten

Eindelijk werden de lichten gedimd en kwam Jaap van Zweden op het podium, gevolgd door een daverend applaus. Het orkest speelde een prachtig (en lang) stuk, dat aan het einde werd begroet met een groot applaus. Na enkele momenten wachten kwam Augustin Hadelich op het podium. De mensen in de zaal leken super enthousiast. Toen hij begon te spelen, samen met het orkest, kon je voelen dat iedereen in de zaal ervan genoot. Nadien kregen we een concert van Augustin Hadelich met de viool, dat werd afgesloten met een staande ovatie.

Er was een pauze van twintig minuten voorzien. Ik kon in de lobby iets gaan drinken en gezellig praten over de voorstelling met kennissen die daar waren. Na de pauze konden we genieten van twee prachtige orkestwerken.

De avond eindigde in een indrukwekkende climax, waarbij het publiek massaal opstond voor een staande ovatie. De zaal vulde zich met een daverend applaus dat minutenlang aanhield, een duidelijk teken van de diepe waardering en bewondering voor de musici. 

Reflectie voorstelling

De Koningin Elisabethzaal blijft me telkens weer betoveren met haar schoonheid en indrukwekkende ambiance. Hoewel ik al eerder de kans heb gehad om een voorstelling in deze zaal bij te wonen, was deze avond met Augustin Hadelich en Jaap van Zweden een unieke en onvergetelijke ervaring.

Tijdens de voorstelling merkte ik iets bijzonders op: de mensen om me heen luisterden naar de muziek met hun ogen gesloten. Geïntrigeerd besloot ik dit ook te proberen, en al snel ontdekte ik dat het sluiten van mijn ogen de muziek veel intenser en krachtiger maakte. Het was alsof ik de muziek op een dieper niveau kon voelen.

Omdat ik een plek had op het balkon van de tweede verdieping, had ik een goed overzicht over de hele zaal. Wat me fascineerde, was dat geen enkele persoon zijn of haar telefoon gebruikte tijdens de voorstelling. In een tijd waarin technologie alomtegenwoordig is, vond ik het bewonderenswaardig om te zien hoe iedereen volledig opging in de muziek. Zelf heb ik, eerlijk gezegd, een paar keer op mijn telefoon gekeken, maar dit gaf me een moment van reflectie.

Daarnaast viel het me op dat het publiek voornamelijk bestond uit mensen met een geschatte leeftijd tussen de 40 en 50 jaar. Dit deed me nadenken over hoe klassieke muziek minder populair lijkt te zijn onder jongere generaties. Het zette me aan het denken over hoe zulke tijdloze kunstvormen bewaard kunnen blijven en hoe jongere mensen wellicht meer betrokken kunnen worden bij deze bijzondere ervaringen.

Na de eerste helft van de voorstelling volgde een pauze, die ik gebruikte om de ervaring te bespreken met enkele kennissen in de lobby. Het gesprek ging al snel over de uitzonderlijke kwaliteit van de muzikanten en de unieke chemie tussen Hadelich en Van Zweden.

Het hoogtepunt van de avond was zonder twijfel de gezamenlijke afsluiting. Toen het laatste akkoord klonk, bleef het even stil, alsof het publiek de tijd nodig had om de magie volledig in zich op te nemen. Daarna brak er een storm van applaus los, die uitmondde in een langdurige staande ovatie. Het enthousiasme en de waardering van het publiek waren een passende afsluiting van deze onvergetelijke avond.

Deze voorstelling heeft me niet alleen herinnerd aan de kracht van muziek, maar ook aan het vermogen ervan om mensen samen te brengen . Ik voel me bevoorrecht dat ik dit heb mogen meemaken en kijk nu al uit naar een volgende kans om hen te zien optreden.